Toen ik klein was, breide mijn moeder veel. Ik herinner mij nog het veilige gevoel van het getik van haar breinaalden als ze bij het haardvuur zat te breien. Mijn mama breide voor ons, haar gezin. Naast het maken van al die truien en kleedjes die ik als klein meisjes (en de hele wereld op dat moment met mij – Geef maar toe!) vreselijk vond en waarvan ik nu pas besef hoe ‘sjo’ ze waren, was het breien van mijn moeder mogelijks ook het begin van mijn kleine fascinatie voor touw, wol, draad, lijnen… (haar handigheid heb ik jammer genoeg niet geërfd.)

Moeder Rosa breit gewoon graag én in mijn kindertijd was het voor haar ook een manier om wakker te blijven. Mijn ouders moesten vele keren laat op de avond nog mijn nonkel Valère ophalen. Mijn vader is geboren in een familie van stukadoors (‘Plakkers’ gelijk dat we dat in het prachtige Westvlaams zeggen). Nonkel Valère was een zeer harde werker én werkte geregeld tot laat op de avond door. Ik herinner me nog levendig (alhoewel de mogelijkheid er natuurlijk ook wel inzit dat ik er de getrokken pistolen zelf bij verbeeld…) de verhalen van alweer een politie patrouille die dacht dat er iemand aan het stelen was op de bouwwerf en de laconieke reacties daarop van mijn nonkel Valère..

Mijn Nonkel Valère was ook de grootste liefhebber van chocolade die ik ooit gekend heb. Het was dankzij hem dat ik het gelukzalige gevoel leerde kennen van een stukje smeltende chocolade op je tong. Het bedenken van een nieuwjaarsgeschenk voor Nonkel Valère vormde bij niemand ooit een probleem… 🙂 Alle nonkels, tantes, neven en nichten kwamen op nieuwjaarsdag samen bij Mé Antoinette mét hun chocolade voor nonkel Valère. Mijn grootvader heb ik nooit gekend, maar van memé Antoinette herinner ik me nog haar voorkeur voor frisco’s. (Jawel, ik begin zelf ook een patroon te zien… het feit dat ik een zoetekauw ben, komt niet uit het niets ;-)). Tante Cécile was de taartenbakster en van Tante Nicole kreeg ik altijd de vraag: ‘Moej ’n een koka èn?’.

…

Mijn mama die breit en haakt tot op de dag van vandaag nog altijd machtig mooie dingen. Maar de meeste van die tantes en nonkels en zelfs al enkele van die neven en nichten zijn intussen al overleden… Gelukkig hoor ik nog altijd het getik van breinaalden (en kan ik nog altijd genieten van een stukje chocolade).

Samen met de onnavolgbare Seraphine Stragier maakten we een troostende muzikale vertelling ‘De draad weer oppikken’. Opgebouwd rond een warme fabel die de Izegemse stadsdichter Vincent Vandommele geschreven heeft, na het plotse overlijden van zijn zoon Sebastiaan. Janine Vandeleene maakte het beeld voor deze voorstelling. Met zoveel dank aan Ingrid Verhaegen, de mama van Sebastiaan voor het meewerken aan het filmpje en aan Manu Behaeghe voor het maken van het filmpje. (te zien tijdens de voorstelling!)