Voor de blogpost van deze week, schoot ik in een ferme kramp. Waarover zou ik in godsnaam schrijven? Eigenlijk was het meer een kieskramp, een soort brainfreeze door keuzestress. Praat ik over de komende vertellingen die tijdens de grote vakantie gepland staan? Over de projecten die in het najaar op stapel staan? Of lezen jullie liever over waarom ik als vierjarige uit angst voor Juffrouw Cecile in mijn broek plaste?

Polen – België kwam voorbij en ik herinnerde me: ik had hen beloofd ooit nog te vertellen over de jaren die ik bij eersteklasser KRC Harelbeke (bij de voetbal dus!) werkte. Ik was er de assistente van de technisch directeur, die tevens ook trainer en bullebak van dienst was. Het was een zéér interessante periode in mijn leven. Ik kende niks van voetbal. De eerste match die ik bijwoonde, had ik pas na een halfuur spelen door welke voetballers bij ‘mijn’ voetbalploeg hoorden. Ik werd in het voetbalbad gegooid en moest maar leren zwemmen (dat ken en kan ik gelukkig wel). Het was (en is wellicht nog altijd) een mannenwereld. Bij uitmatchen werd ik geregeld de toegang tot mijn zitje bij het omkaderend team geweigerd omdat ze dachten dat ik een voetballersvrouw was. Ik heb ooit in de dug-out een match meegevolgd en kreeg de opmerking dat ‘een vrouw op het veld’ bad mojo zou betekenen. (Ja, het ligt aan mij dat ge niet goed speelt, niet aan uw tekortkomingen… *zucht*)

‘De bal is rond’ hoor je wel eens zeggen bij het voetbal. Daarmee wordt bedoeld dat je eigenlijk nooit kan voorspellen wat er nog zal gebeuren. Toen ik onlangs een afscheidsplechtigheid mocht voorgaan van een fervent voetballer bedacht ik dat dat eigenlijk een heel mooie beeldspraak voor het leven kan zijn :

Elk van ons maakt in zijn leven plannen. We bedenken onze strategie, onze tactiek. We proberen ons voor te bereiden op wat komt. We oefenen, we trainen. We proberen de tegenstand te voorzien, te doorzien. Soms spelen we een thuismatch. Soms lukt alles – de assist van je teamgenoot die je maar binnen te koppen hebt, de aanval op de counter waardoor je moeiteloos scoort. Soms verliezen we – een mislukte pas, we staan buitenspel. Soms geef je de moed op, een andere keer blijf je knokken. De ene keer wordt je toegejuicht, de andere keer wordt je uitgejouwd. Soms is de scheidsrechter fair. Soms speel je een vuil spel. Soms draait alles goed in je team. Soms maak je de juiste keuzes. You win some, you lose some. De bal is rond.

Die keuzestress hoort nu éénmaal bij het leven én bij verhalen (of blogposts) maken. Tijdens de workshop ‘Maak je eigen verhaal’ probeer ik om die kieskramp wat in te perken. Je krijgt van mij een begin- en eindzin. Maar daartussen, lieve schatten, daartussen komt het – zoals altijd – helemaal aan op wat jij beslist.