Ik was als kind zeer “slap” – zoals we dat hier rond het Izegemse zo mooi plastisch uitdrukken. Een split? Geen probleem! Ik zou daar nu trouwens heel graag een foto van kunnen voorleggen als bewijs.  Als ik dat hier thuis vertel word ik onthaald op een verdacht gegrinnik: ze geloven me niet! Ik geef toe, een spagaat vond ik moeilijker (bij een spagaat wijst – volgens wikipedia – één been naar voor en één been naar achter en zijn de benen in elkaars verlengde; bij een split wijzen beide benen zijwaarts). Met een backbend ( zo heet dat nu blijkbaar, wij noemden dat ‘een brug uit stand’) had ik daarentegen absoluut geen enkel probleem.  Ik was toendertijd – het moet midden de jaren ’80 geweest zijn – dan ook lid van de turnclub ‘de Salto’s’ in mijn hometown. Ik vond het fantastisch! (Als ik nu terugdenk aan onze toenmalige maillootjes mag ik misschien toch wel blij zijn dat er geen fotografisch bewijs van is… ;))

Die split, spagaat of backbend lukken mij heden ten dage misschien fysiek niet meer, maar iedere ‘levensfase-genoot’ met een greintje eerlijkheid in zijn lijf,  zal moeten toegeven dat het stuk voor stuk onmisbare talenten zijn ‘in ’t gewone leven’. (En neen, ik heb het niet over seks! You dirty mind, you! :)) De hectiek van ons bestaan noopt ons, onvermijdelijk, tot het beoefenen van dergelijke levenskunstjes nu en dan. Wanneer de puberende hersens van dochterlief weer eens vergeten zijn wanneer de dansles begint en je tegelijktertijd al gisteren je boekhouding op orde moest hebben, terwijl de auto net NU niet wil starten (‘heb ik die wasmachine wel aangezet?’) én het van levensbelang is dat je vandaag op tijd bij je opdrachtgever bent… :

SPLIT! SPAGAAT!  BACKBEND! En *tromgeroffel* SALTO! (Een driedubbele als het moet…)

Maar! Maar. Het oefent en triggert wel je creativiteit. Je turnt alles om. Je combineert, wisselt, draait, springt, huppelt en… je maakt uiteindelijk de perfecte landing! (Ok, je maakt ‘soms’  de perfecte landing ;)) Je innerlijke keurturnster staart je sowieso met verbazing aan.

Die creativiteit? Daar hou ik van. Zeker als ik die in een opdracht kan en mag gebruiken. Zo stond ik zo’n 7 jaar geleden samen met de mensen van Bushcraft West voor volgend levensvraagstuk: Wat hebben cichorei, schapen en vuur met elkaar te maken? Op vraag van Stadslandschap West-Vlaamse Hart zijn wij samen ‘het avondprogramma’ op de tweedaagse Zoom@regio. Ik ga hier natuurlijk niet verklappen wat we er van gemaakt hebben. Maar ik kan jullie wel vertellen dat alle tieners van het 5de en 6de leerjaar die we al hebben zien passeren in Het Rokken (en dat zijn er – nu we aan ons 6de seizoen bezig zijn – al heel wat) de combinatie sprinkhanen, oogverkleuring, cichorei, ram, legende en vuur maken – absoluut niet vreemd vinden. Ze smullen ervan! (Letterlijk…)

Het is een prachtige turnoefening geworden, waarbij de feitelijke geschiedenis van de vertellocatie pittig gekruid wordt tot een ‘net eng genoeg’ avontuur voor deze prépubers. Zelfs na al die jaren vult mijn West-Vlaamse Hart zich met trots bij deze perfecte landing.